Op de bergen dan hè, die sneeuw, daar in de verte. Hier kan het ook aardig vriezen ’s nachts maar tot nu toe is er geen sneeuw gevallen en zijn de middagen nog heerlijk aangenaam om in de tuin te werken. Dat moet ook wel omdat een paar dagen na de vorige post het zo hard stormde dat een appelboom werd geveld en ook het nieuwe dak van de nieuwe kas eraf woei. We hadden al een vermoeden bij levering van het flinterdunne dak dat het niet zo hagel- en windbestendig was, maar ja, om nou zo’n grote zending terug te sturen… Nee, het was niet van Temu en echt goedkoop was het spul ook niet, dus soms is duur ook duurkoop.

Maar afijn, hier de gevelde boom, hij had al onderliggende problemen, maar toch sneu. Luuk wil dat ik hem weghaal zodat hij gemakkelijker kan maaien (pfff!) maar ik vind het wel poëtisch, zo’n flauwgevallen soldaat in het cohort. En hij zit nog voor een deel vast aan de wortels, dus wie weet groeit er nog wat door.

Luuk is inmiddels de laatste hand aan het leggen aan onze slaapkamer chambre principale. We hebben nu een grote slaapkamer met balkon en een aangrenzend ‘boudoir’ met een heuse grote kledingkast met lades en van die schoenrekjes. Nou nog mooie kleren hoor ik iedereen zeggen. Ik zal volgende keer een nette foto laten zien. Van de kamer, niet van die kleren.

Mijn zestigste verjaardag vierden we getweeën met een weekendje Zaragoza, aan de Spaanse kant van de Pyreneeën. Een mooie stad met een paleis van een kathedraal en zo’n typisch Spaanse gezelligheid in de smalle straatjes ’s avonds: rustig buiten staan aan bartafels met cerveza en pinchos en continu babbelen met je vrienden. Aan de andere kant van de rivier de Ebro ligt het verlaten Expo terrein van 2008, een van de vele expo’s die mij ontgaan zijn. Moderne architectuur en openbare ruimten die er bizar leeg en lapzwanzerig bijhangen. Het is dat er genoeg wandelaars en joggers waren, anders zou het echt onveilig voelen. Die joggers kunnen mooie rondjes maken omdat je aan beide zijden van de Ebro in het groen kunt lopen en via één van de vele bruggen je looprondje kunt sluiten, ideaal. Eén van die bruggen is een gebouw van Zaha Hadid, met daarin een mobiliteitsmuseum. Dat is het enige deel van de expo dat nog wel functioneert en ook nog mooi is. Ik had een binnenpretje toen in dat futuristisch museum prominent de Opel Kadett van tante Rina zaliger (correctie 4/12: die had een Corsa) stond te shinen. Opel heeft een enorme plant in Zaragoza, vandaar de gesponsorde expo “Opel Love”.

Terug in Domezain mocht ik voor het eerst aan de bak als hulpkok bij onze lokale ouderenlunch. Omdat de huidige keukenbrigade nogal wat ouderen heeft, is verjonging (merciekes!) hard nodig. Een enorme groep van zo’n 15 vrijwilligers komen dan samen, de een functioneel als kok, de ander als helpende hand of als morele ondersteuner. Uiteindelijk stond er voor die 15 personen een uitgebreide lunch klaar, was er een saaie voordracht over verkeersveiligheid, was er veel plezier en hadden we op traditionele wijze een blanquette de veau en een pompoensoep voor 60 mensen voorbereid voor de dag daarna. Ik werd die dag officieel toegelaten tot de vrijwilligersploeg: al die 60 mensen die de hand omhoog staken toen de voorzitter vroeg of ik toe mocht treden. Trots joh!

De gemeente heeft een salle de fêtes en een extra ruimte daarbij waar we het eten kunnen voorbereiden. Die ruimte heeft een enorme koelcel waar in dit seizoen ook de everzwijnen en reeën worden opgeslagen. Na de winter kunnen we daarvan een stuk kopen als we willen. Ik had gisterenavond op een haar na zelf een ree op de motorkap, oeioeioei. Ik dacht daarna, àls ik hem had aangereden had ik het toch mooi uit zijn eventuele lijden verlost, in de kofferbak gelegd en de volgende dag trots in die koeling opgehangen! Ach ja, as is verbrande turf.