Meteen de eerste dag van september kondigde de herfst zich aan, een beetje killer in de ochtend, een andere geur in de lucht, maar de maand was hier vooral een verlengde zomer, met nog maar weinig bruin blad. (Die bladeren vielen al eerder door de droogte). Veel fruitbomen besloten zelfs voor de tweede keer in bloei te komen, wat me rijkelijk overdreven lijkt en ook de spontaan opgekomen honingmeloenen zijn inmiddels al zo groot als golfballen. Spannend of ze nog voldoende warmte krijgen om te volgroeien.
Halverwege de maand hebben we een dejeuner voor de buurt georganiseerd als kennismaking/housewarming. Als je denkt dat we in the middle of nowhere wonen; echt niet dus, het voelt aan als de Graaf Florisstraat in Rotterdam, maar dan met huizen die wat verder uit elkaar liggen. We hadden alleen onze straat uitgenodigd et voila: zo zitten er 25 man aan tafel. Dat voelde als een warm bad en we werden overstelpt met lokale cadeautjes, kaas en zelfgebakken taart. Ik kookte voor de gelegenheid Thaise Tom Yam Kung, Indonesische rendang en saté, maar dan wat minder spicy dan we in Nederland, laat staan in Thailand of Indonesië zouden eten. Het beviel ze wel geloof ik, het was schoon op, evenals de Ottolenghi klassieker zoete aardappelgalette. Zoals ik al gewaarschuwd was: weet dat een lunch duurt tot dinertijd, en zo geschiedde. Ik had zo weer door kunnen gaan met het koken van de volgende maaltijd, en met gemak was iedereen nu nog steeds aan het eten. Misschien een partijtje petanque en een dutje tussendoor, even mais binnenhalen, maar verder gaat het de Fransen toch om sociaal zijn, eten en drinken, zo lijkt het. We vinden het prima zo en we voelen ons gezegend met zoveel lieve mensen om ons heen van diverse pluimage en leeftijden. De integratie gaat dus prima, Luuk heeft zelfs zijn eigen Baskische baret aangemeten. Ah, oui hè!
Hoe aardig de mensen ook zijn, er is altijd nog de Franse bureaucratie. Het kan zomaar een reden zijn om nooit naar dit land te emigreren, maar ja, we zijn hier al. Kafka moet een Fransman zijn geweest, maar kreeg zijn papieren gewoon niet op orde. Formulieren, wachten op bevestiging, bellen zonder ooit door het keuzemenu te komen, langsgaan bij de belastingdienst (2 uur reizen) om wel geholpen te worden maar vervolgens bij een volgende hobbel vast te lopen. Been there, done it. Waar je in Nederland of Vlaanderen het beste online de boel kunt regelen, is het hier over het algemeen het meest effectief om fysiek met mensen te spreken, die je goed helpen. Er is in het dorp een kantoortje van het waterbedrijf, er is een Maison de Service die je met allerlei publieke zaken helpt, er is een ziekenfondskantoortje en het is doodnormaal om naar de belastingdienst in Bayonne te moeten. Maar, iedere keer is er dus weer een nieuwe hobbel, waardoor ik nog geen Franse ‘DigiD’ heb, nog geen kenteken kan omzetten, nog geen omzet kan declareren, nog geen (Franse) ziekteverzekering heb en per ongeluk ook nog eens het watercontract heb opgezegd in plaats van aangesloten, etcetera, etcetera. Maar ik weet het, het kan erger.
Dan maar de tuin in, voor de broodnodige en gelukkig talloze zenmomenten. Vorige week hebben we met hulp van Herald en Marieke de boomgaard opgeknapt, de bomen hebben erg veel last van droogte en ziektes, en we wilden ze wat bevrijden van die lasten. Dat was dus gras weghakken en maaien, snoeien, huggen en mulchen. We gaan het zien of de bomen dat net zo fijn vinden als wij.
Ook is de plantenkas gemaakt door een transparant dak en zijwanden te maken op een deel van het varkenskot. Want hoe groot dit huis ook is, een zonnige ruimte waar je plantjes kunt voortrekken was er niet, maar, nu dus wel.
Inmiddels zijn we een stapje verder met het ontwerp van het voedselbos. Zones zorgen ervoor dat het project een beetje behapbaar wordt, als een eerste ondergrond op het doek. Het terrein wordt aan de hand van de natuurlijke hoogteverschillen en gewenste zichtlijnen ingedeeld in bomenlaan, bos, bloemenveld of beestenwei. En daarbinnen elementen als windsingels, swales (droge greppels), een vijver, paden en zitplekken. Een privépark eigenlijk. De volgende stap is dan om een concreter beplantingsplan te maken, en tegelijkertijd te beginnen met windsingels en proefveldje. Wordt vervolgd!
