Er zijn natuurlijk genoeg vrienden die zeiden: wie verhuist er met deze klimaatverandering nu naar Zuid-Frankrijk? Maar ik luister naar feiten en gemiddeld is Frans Baskenland natter dan Nederland en maar een beetje warmer, vanwege de invloed van bergen en Atlantische oceaan. Maar die statistieken zijn de afgelopen weken weer een beetje richting warmer en droger geduwd.

De top drie maatregelen die ze hier treffen tegen hitte en droogte:

1 Adaptatie. Ga uiterlijk na 16.00 uur naar binnen en voor de tv zitten of op bed liggen. Voor die tijd blijf je uit de zon en ga je gewoon door met rustig werken. Ben je te warm dan pak je een waaier en drink je water. Of je gaat pootje baden in de laagstaande rivier, in je eigen zwembad of in de zee. Of zoals wij doen: wij douchen na het werk lauw af.

2 Technische innovatie. De nieuwste trend op terrassen: waterverstuivers, al dan niet aan een ventilator bevestigd. Ik kan me nog van de Expo in Sevilla 1992 herinneren dat ze daar waterverstuivers hadden om de lange rijen mensen te bekoelen. Nu is dat bon ton geworden op de grotere horecaterrassen. Het is aangenaam, maar jongens, dit is openlucht-airco in de zomer. Technische innovaties zijn quasi-oplossingen en vergroten het oorspronkelijke probleem, ik zeg het voor de zekerheid nog maar even.

3 Preventie. Branden zullen hier in Baskenland niet zo gauw groot worden, denk ik (famous last words?). Het landschap is gevarieerd bebost-beakkerd en de boeren sproeien de hele tijd door met die gigantische sproeimonsters. Dat kunnen ze doen omdat ze de buien die eerder in het jaar vielen opvangen in grote bekkens die in de hele regio verspreid zijn. Ook onze waterput is nog niet leeg en in het najaar ga ik ook nog eens wat regentonnen erbij plaatsen.

*Update 1/10: Regentonnen zijn hier niet zo populair omdat de waterdruk zo laag is, je moet er dan een pompje in hangen om serieus te sproeien. We hebben een varkenskot met daarin nog de mestkelders die onder water staan. We voeren de nieuwe dakgoot daarop af en hangen er een pomp in: dat is dan onze tweede wateropslag voor het sproeien van de tuin.

Bramen
Ondertussen begin ik langzaamaan de tuin te leren kennen. Ik ben er iets te laat achter gekomen dat we ook verantwoordelijk zijn voor de taluds aan de openbare wegkant en aan de communale weg, dus buitenom ons terrein. Daar stonden inmiddels bramen zo dik als boomstammen en stekels zo scherp als scheermessen. De truc is om motorhandschoenen over tuinhandschoenen aan te trekken en om gamaschen (normaal om mijn kuiten bij natte/winterse wandelingen), om mijn onderarmen te doen. Dan blijf ik redelijk onbeschadigd. Maar na vele dagen bramen killen zijn zelfs de BMW-motorhandschoenen stukgestekeld. Volgende keer oesterhandschoenen dan maar? Ik heb principieel geen bramen gegeten. Zoiets als geen Russische gas willen zolang Poetin in de Oekraïne zit. Maar toen las ik een stuk over de medicinale werking van bramen en ook over oude mythologische (b)raamvertellingen. Ik heb er daarom eentje veilig in een pot staan en een ander in de berm laten staan. Extremisme bestrijden begint bij jezelf.

Perzikozen
In mijn onnozelheid over fruit twijfel ik tot de dag van vandaag: is dit nou een kleine zure perzik of een fluwelige abrikoos met een perzikpit? In de boekjes en apps is alles handig te categoriseren – die zeggen dat het perzik is-, BUT IS IT? Ik heb in juni van een andere boom een (1) heerlijke perzik geoogst, daar was geen twijfel over mogelijk. Dus deze boom hangt volgens mij vol met perzikozen. Als ik er even aan schud, dan regent het rijp fruit. Ik kan dus niet wachten tot ik zeker weet wat het is en heb er inmiddels jam, zoetzure en ook pittige chutney, siroop, roomijs en sorbetijs van gemaakt. Dan weet je alvast wat je krijgt, mocht je op bezoek komen. Of ongeveer dan toch.
* Update 1/10: Een week na dit schrijven ging het regenen en zonnen en als gevolg daarvan de vrucht flink groeien: toch een zoete perzik dus. De vogels waren er als de kippen bij en ik was ook zelf veel te laat met plukken/rapen.

Ondertussen gaat Luuk maar door met klussen, niet te stoppen die man. We beginnen nu af en toe al te soebatten of het niet te Vinexerig netjes wordt. De houten terrassen, de garage, het witkalken van de gevel, het moet natuurlijk niet TE netjes worden, want on-Frans. Het is zoeken naar een subtiel evenwicht tussen mooi historisch verval en prettig modern comfort. Ter inspiratie (en verslaving) kijk ik nu naar Youtuber Martijn Dolaard, die in de Italiaanse Alpen een stuk land met schattige oude bouwvallige schuren heeft gekocht om die te verbouwen tot woning. Hij doet alles perfect en mooi, zowel het filmen als het historisch uitzoeken, het verbouwen, het koken, de gasten ontvangen en dat alles in de juiste balans oud-nieuw en natuur-cultuur. Dat doen wij zeer zeker niet zo, maar allez, als Luuk het te Vinexerig maakt, zet ik er gewoon een bramenstruik voor en is het in no time authentiek overwoekerd!